Μπάρμπα-Τζώρτζης

Η ιστορική οικογένεια οινοποιών Γεωργιάδη ξεκίνησε την πορεία της στις αρχές του 20ου αιώνα, από το Τζιμόβασι (Menderes) της Σμύρνης της Μικράς Ασίας. Πρωταγωνιστής της ιστορίας, ο γνωστός τότε Μπάρμπα-Τζώρτζης (Γεώργιος Γεωργιάδης) που δραστηριοποιούνταν στην παραγωγή αλκοόλης (ως χημικός που ήταν) και τη διανομή της σε τοπικές ποτοποιίες για την παραγωγή της ρακής.

Ο Μπάρμπα-Τζώρτζης, όντας εξαιρετικά ευφυής, καταπιανόταν με πολλά, διαφορετικά πράγματα. Ήταν βασικό μέλος της τοπικής κοινότητας, αγαπούσε και νοιαζόταν τον τόπο του και ασχολούνταν με τα κοινά. Ένα από τα σημαντικότερα έργα του ήταν ότι αποτέλεσε τον βασικό συντελεστή για τη φωταγώγηση της Σμύρνης. Λίγους μήνες πριν από την καταστροφή της Σμύρνης, το καλοκαίρι του 1922, κατέφυγε με την οικογένειά του, που αποτελούνταν από τη σύζυγο και τους πέντε γιους τους, αρχικά στην πόλη των Αθηνών και λίγο καιρό αργότερα στη Θεσσαλονίκη.

Στη συμπρωτεύουσα, μαζί με άλλες τρεις οικογένειες προσφύγων από τη Μικρά Ασία, δημιούργησαν το σημερινό προάστιο της Θεσσαλονίκης, την Περαία του Δήμου Θερμαϊκού, με πληθυσμό σήμερα περίπου 40.000 κατοίκους. Εκεί, συνέχισε τη δραστηριότητα της παραγωγής αλκοόλης, προμηθεύοντας όμως πλέον τους παραγωγούς ούζου στην Ελλάδα. Σύντομα όμως, έγινε γνωστός για έναν ξεχωριστό λόγο. Το 1952 παρασκεύασε το «κίτρινο υγρό», το οποίο, όπως υποστήριζε ο ίδιος, είχε θεραπευτικές ιδιότητες για τον καρκίνο (θα βρείτε το σχετικό ντοκουμέντο από το αρχείο της ΕΡΤ τηε εκπομπής Η Μηχανή του Χρόνου, με τίτλο ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΣ στη σελίδα μας 00:47-17:20). Ο κόσμος συσσωρευόταν έξω από το σπίτι του για να προμηθευτεί το θαυματουργό αυτό υγρό. Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, άρχισαν να καταφθάνουν μέχρι και ομογενείς από την Αμερική, εκτοξεύοντας στα ύψη τη φήμη του υγρού, τα συστατικά του οποίου κρατούσε ως επτασφράγιστο μυστικό. Η μεγάλη ζήτησή του προκάλεσε την περιέργεια της ιατρικής κοινότητας και ανάγκασε τις αρμόδιες αρχές να διεξάγουν έρευνα. Στο δικαστήριο που ακολούθησε, ο Μπάρμπα-Τζώρτζης κρίθηκε αθώος, αφού απέδειξε ότι δεν πουλούσε, αλλά χάριζε το θεραπευτικό υγρό του σε αυτούς που το είχαν ανάγκη.